De zomermaanden zijn weer begonnen, weken waarin voor veel mensen, het ritme van het dagelijks leven voor even onderbroken wordt: in ons dorp zien we de komende tijd bijna dagelijks en zeker in het weekend, weer hele hordes naar het strand trekken, of op de fiets een tochtje maken over ons mooie eiland met al zijn recreatieve voorzieningen. Dat woord recreatie betekent letterlijk "nieuwe schepping" en is daarom heel toepasselijk om te omschrijven wat al die mensen komen zoeken: ze willen graag herboren, verfrist straks weer huiswaarts gaan, op nieuwe adem gekomen door het verblijf in de rust van onze stiltegebieden.

Aan een monnik werd eens door een paar bezoekers van het klooster de vraag gesteld: "waarom doen jullie kloosterlingen dat eigenlijk? Wat is de zin van een leven in de rust en de stilte"? De monnik was juist bezig een emmer water te putten. Hij vroeg zijn bezoekers om dichterbij te komen: "Kijk eens in de put, wat zien jullie daar"? Ze keken in de diepte maar zagen helemaal niks. Een poos later zei de monnik: "kijk nu nog eens naar beneden". Weer bogen de bezoekers zich over de rand van de put. "Wat ziet u nu?", vroeg hij. "Nu zien we onszelf", was het antwoord. "Ziet u", vervolgde de monnik, "toen ik daarnet water uit de put haalde, was het oppervlak onrustig door de emmer die er in rond bewogen had. Maar nu is het rustig geworden. Dat is de ervaring van de stilte: je ziet jezelf. En als je in jezelf tot rust gekomen bent, zie je niet alleen de wereld om je heen met andere ogen, maar ook God."

Zoals C.S. Adama van Scheltema dichtte:

Min de stilte in uw wezen,
zoek de stilte die bezielt,
zij die alle stilte vrezen
hebben nooit hun hart gelezen,
hebben nooit geknield.
Leer u aan de stilte laven:
waar het leven u geleidt -
zij is uwe veil'ge haven,
want zij is de grote gave
van de Eeuwigheid.

J.M.W.