Onlangs kwam onderstaande tekst mij onder ogen—heel toepasselijk, lijkt me in een gemeente waarvan het merendeel “op leeftijd” is.
Zalig zij die begrip tonen als mijn stap onzeker is en mijn hand beeft.
Zalig zij die beseffen dat mijn oren niet meer alles kunnen horen.
Zalig zij die accepteren dat ik niet meer zo goed zie en hen niet altijd meer zo snel kan volgen.
Zalig die niets laten merken als ik mors met mijn eten.
Zalig zij die even blijven staan om een praatje met me te maken.
Zalig zij die nooit zeggen: ‘dat heb ik al eens van je gehoord’.
Zalig zij die me rustig laten vertellen van vroeger.
Zalig zij die me laten voelen dat ze van me houden en dat ik niet alleen sta.
Zalig zij die mij respecteren en mij in mijn waarde laten.
Zalig zij die met me meeleven als ik moeite heb met het dragen van mijn kruis.
Zalig zij die me door hun goedheid helpen om de weg te vinden naar de Vader.
J.M.W.
