Luisterbuis. Luisterbuis? Wat in hemelsnaam is of betekent luisterbuis? Nou, dat zal ik u wel eens snel uitleggen. Ik kocht laatst via internet een wasborstel met lange steel die op een waterslang aangesloten kan worden. Die lange steel van de borstel werd apart opgestuurd in een iets langere kartonnen koker. Eenmaal uitgepakt had ik dus een lange, holle kartonnen koker of buis. Uit mijn jeugd en van mijn toenmalige natuurkunde lessen herinnerde ik me, dat je met zo’n buis een leuk experiment kan uitvoeren. Als je namelijk aan de ene kant in de buis iets echt heel zachtjes fluistert, kan een ander met z’n oor tegen het andere eind van de buis, het gefluisterde heel goed en duidelijk horen. Het gefluisterde woord wordt namelijk in de buis aanzienlijk versterkt (door kaatsende geluidsgolven of iets dergelijks). Vandaar mijn benaming luisterbuis. Met m’n familie maar natuurlijk vooral met m’n kleinkinderen, konden we hier even leuk mee spelen. Tijdens dat spel schoot het door m’n hoofd dat we feitelijk allemaal in ons hoofd/in ons hart zo’n luisterbuis hebben.

Hebben we allemaal niet eens een gevoel of aanvechting of krijgen we een idee of zo iets als een boodschap die, eenmaal geregistreerd of ontvangen dan snel groeit en moeilijk te negeren valt?

Vanuit ons hart, ons geweten, onze ziel(?) of waar dan ook vandaan, ontvangen we zachte fluisteringen die ons wakker schudden en ons soms tot daden doen komen. Een mooi voorbeeld daarvan vind ik, is beschreven in I Samuel 3, waarin beschreven staat hoe de jonge Samuel tot 3 maal toe wordt wakker geroepen en eerst na aanwijzingen van de oude Eli, begrijpt dat de Heer hem roept en hem best vervelende instructies geeft (vooral voor diezelfde Eli).

Ook wij, waar vandaan dan ook en hoe ook overgebracht of bij ons binnen gebracht, worden zo telkenmale aangesproken en tot iets aangespoord. Dat hoor je soms niet of het valt vaak niet mee of de boodschap bevalt ons niet zo (of helemaal niet). Hoe iemand ook gelooft, hetzij van Bijbelkaft tot Bijbelkaft of de inhoud wat zakelijker/praktischer of op een geheel andere manier benadert, het gaat toch altijd om de boodschap die je in dat boek wordt aangereikt en die je wordt ingefluisterd.

Dit is mijn laatste voorzitterlijke overpeinzing, alhoewel ik ook als niet-voorzitter u wellicht met zo’n stukje zal verrassen. Ik heb in al die stukjes vaak verwezen naar heel gewone dingen uit een alledaags bestaan, die mij toch tot overdenking en dan tot schrijven brachten (net zoals hierboven de luisterbuis). Ik wens u allen en ook mezelf toe, dat we nog vaak worden aangesproken, dat ons iets wordt ingefluisterd en dat we onze luisterbuis zullen gebruiken. Iets van dat daarvoor openstaan, van die bereidwilligheid maar ook van het daaruit voortkomende perspectief, vind ik prachtig terugkomen in het navolgende gedicht van Ds. Alfred Bronswijk uit de bundel ‘Rakelings nabij’, getiteld ‘De smaak van honing, geur van wijn’:

De dromers gaan de mensheid voor.
Het morgenlicht breekt bij hen door
en wat zij zien zal toekomst zijn:
de smaak van honing, geur van wijn.

De zangers zullen een nieuw lied
inzetten tegen het verdriet,
want zij bezingen wat zal zijn:
de smaak van honing, geur van wijn.

De dichters leven van het woord
wat eens de schepping heeft gehoord,
dat nu al is wat straks zal zijn:
de smaak van honing, geur van wijn.

Zo raakt uw Geest ons mensen aan
en wekt ons om op weg te gaan,
naar wat uw toekomst eens zal zijn:
de smaak van honing, geur van wijn.

Daar valt verder niets aan toe te voegen.

A Dieu

Nico A.Hanemaayer